Ve ben en çok sonbaharı sevdim
Sokağın bütün kaldırımları ıslanmış,
Biraz ürpertiyor içimi..
Hayır üşümüyorum!
Bu kimsesizlik hissi hep ürpertiyor içimi.
Sararmış yapraklar, kimisi kopmuş dalından ömür böyle geçmiş, nasıl geçtiğini anlamamışız..
Yaprak gibi sararmışız, kim bilir ne zaman koparırız hayattan.
Ve ben en çok son baharı sevdim..
Gerçeğiydi hayatın, fiyakalı şahşanı yoktu.
Gösterişsizdi sahici derinden.
Elimde kahvem, öylesine dalmışım.. Gözlerimin yolculuğu kim bilir ne kadar derin camıma vuruyor Yağmur taneleri
yüreğime işlemiş her şey gibi iz bırakmış canım da
Bir koku! Toprağa karışmış yağmurun kokusu Hüzün bu kadar huzur da verir mi ?
Öylesine huzur verici, öylesine derinden
Sanki dansa kaldırıyor ruhumu..
Ve şimdi daha çılgın deniz,
daha sert vuruyor kayalara..
Acımadan, hayatın kendisi gibi..
Acıtır mı kayaların canını dalgalar?
Oysa ne kadar da hoyratça vuruyordu!
Ama hayat bizim canımızı yakıp geçmişti.. yalnızlığın yanında sahici bir benlik
En büyük cesaret kendinle yüzleşebilmekti.
Kendini buluyorsun bu mevsimde..
Herkes bir şekilde gidiyor ve bitiyor
Sen kendini kalıyorsun..
Korkma, doğarken de yalnız değilmiydin ki...
Ve ben hep umutla baktım sonbahara Hayatın eşsiz manzarasıydı kendisi.
Hüzün dışında tonların geçişi öylesine rengarenk
Sanki sıra dışı bir ressamın eli değmiş gibi Sanki bu tabloya hayatı işlemişti.
Ve sonbahardı adı
Sonbahar hep gitmelere gebeydi
Gelmeyen hiç gidebilirmiydi?
Seven hiç gidermiydi?
Eylül'ün sessizliğinden belliydi Ekimin yürek sancısı
Ekim! Biliyordu kasım'daki bu hoyrat yalnızlığı
Kasımlar bir başkadır kısımlar bir b'Aşk'a Aşkın çaresizliğinin çığlığı, Kasım'da yankılanır.
Ve giden gidiyor sen kendine kalıyorsun
Kendi değerini anlamanı sağlıyor sonbahar
Sen o kıymetli sevginle kendine sarılıyorsun.
Karışmışım mevsime, ruhum çoktan dansa kalkmış.
Kim bilir bu mevsime kaç şair şiir yazmış
Şiirdi adı, sonbahar şiirdi..
Eşsiz ve en içten kaleme alınan
Vedalara beste süsü vermiş yağmurun tıkırtıları..
Bir yaprak daha düşmüş yer çekiminden muzdarip
Bir yaprak daha..
Ömrümüzün bir gününden.
Sonbahar gidişti, bitişti..
Kaç şair kalem kırdı bu gidişlerin ardından.
Belki de yeni bir sayfaydı sonbahar hayata açılan..
Ruhunun tüm benliğine umudu fısıldayan.